Slow reading...czyli o wolnym czytaniu słów kilka...

Początek nowego roku. Przeglądając facebooka w każdym możliwym miejscu nadziewam się na przeróżne, książkowe wydarzenia... ,,Przeczytam 52 książki w 2016 roku", ,,W 2016 przeczytam 12 książek" itp. itd. Koniec miesiąca. Niektórzy użalają się, że zdążyli przeczytać tylko 3 książki, podczas gdy ,,XYZ" przeczytał ich aż 14...

A ja zadaję sobie pytanie...po co to wszystko?

 Czytać książki ubóstwiam. Kocham włóczyć się w swojej wyobraźni po innym świecie, którego nigdy namacalnie nie będzie mi dane zobaczyć. Poznaję bohaterów z całym bagażem doświadczeń...i kocham to robić. Dlatego, kiedy czytam książkę, staram się nią jak najdłużej delektować. Mimo, że z natury czytam szybko, gdy książka jest naprawdę porywająca, ja i tak staram się rozciągnąć jej lekturę jak najdłużej w czasie. Uwielbiam piastować w mojej pamięci każdą stronicę, każde zdanie, każde słowo i każdą pojedynczą literkę. Owszem, jestem ciekawa zakończenia...bo kto by nie był? Ale po prostu nie chcę, żeby książka się skończyła, nie chcę przerywać takiej fantastycznej przygody. Czasami, rzecz wiadoma, taką walkę przegrywam. Mimo, że oczy same się zamykają, siedzę późną nocą w łóżku i czytam ten ,,wiecznie ostatni" rozdział. Mimo, że dawno powinnam wysiąść, dalej czytam książkę w szarpiącym tramwaju. Są jednak takie dni, w których czytanie książek jest ostatnią rzeczą, na którą mam ochotę. Są takie momenty, w których moje myśli tak bardzo zaprząta coś innego, że książki bym nie czytała, a tylko oglądała literki. Uważam, że w czytaniu nie liczy się ilość, a jakość. Liczy się to, ile z lektury tak naprawdę w nas pozostanie. Ważne jest to, ile tak naprawdę przeczytamy, a nie tylko przepuścimy przez głowę. 

Czytanie książek to nie maraton...

 Zapewne teraz niektórzy z was pomyślą, jaka ze mnie hipokrytka - przecież sama w podsumowaniu miesiąca piszę, ile udało mi się przeczytać. Ale dla mnie to tylko cyferki, ustawiane po to, by pamiętać co przeczytałam. Od jakiegoś czasu już się nimi tak bardzo nie przejmuję. Wcale nie martwi mnie to, że przeczytałam mniej niż inni. Wiem, że są rzeczy ważne i ważniejsze. Że czytanie ma być przyjemnością, a nie obowiązkiem, i że nikt (no może oprócz wydawnictw) nie będzie mnie z tego rozliczał. Wiadomo, czasami pojawia się żal, że przecież mogło być tych pozycji więcej. Lecz zaraz uświadamiam sobie, że się starałam, że zrobiłam wszystko, by przeczytać jak najwięcej. Tylko ja nie lubię postępować wbrew sobie. Kiedy nie mam ochoty czytać książki dalej, odkładam ją na półkę. Kiedy wiem, że w danym momencie czytanie nic nie da, po prostu tego nie robię. Kiedy czasem akcja rozwija się niepokojąco szybko, lubię ją przerwać, zamknąć książkę, przemyśleć to, co już przeczytałam. Lubię skazać się na chwilę niecierpliwości, która przecież tak rozbudza ciekawość i potęguje wrażenia. 

 Chodzi mi o to, że powinniśmy czytać... dla samego czytania. Czytać książki dla wykonywania czynności, określanej czasownikiem. A nie - czytać dla liczebnika, określającego ilość przeczytanych przez nas pozycji. Nie możemy popadać w panikę. Każdy czyta w innym tempie. Przeczytane przez nas 7 książek nie jest równe siedmiu książkom przeczytanym przez kogoś innego.

 Chciałam po prostu zwrócić waszą uwagę na problem, jakim jest mechanizacja czytania. Stało się ono czynnością prawie że bezwarunkową. A to nie powinno tak wyglądać. Czytanie powinno się celebrować. Celebrować tę ,,najlepszą zabawę, jaką sobie ludzkość wymyśliła"! Znane są wam zapewne pojęcia ,,slow fashion" lub ,,slow life". A ja zachęcam was do ,,slow readingu"...

 Pomyślicie być może, że kiepska ze mnie blogerka książkowa. Proszę bardzo, nie zabronię wam. Ja naprawdę staram się szerzyć czytelnictwo i zachęcać ludzi do czytania. Lecz rozumiem, że niektórzy ludzie nie czytają książek, bo nie mają na nie czasu. Nie chcą ich czytać, bo w biegu nic by z nich nie zrozumieli. Rozumiem młodych ludzi, którzy przez miesiąc są w stanie przeczytać tylko jedną lekturę szkolną, w niekoniecznie zastraszającym tempie. Ja nie widzę dla siebie takiego życia, bo czytanie jest dla mnie przyjemnością, odskocznią od szarej codzienności. Ale...to ja. Każdy człowiek jednak jest inny. Boli mnie taka a nie inna sytuacja tych osób...ale całkowicie ją rozumiem. Boli mnie to, że na przykład moja rodzina - prawie wcale nie czyta. A jeżeli już im się zdarzy, to potrafią jedną książkę męczyć pół roku. Boli mnie to, ale przecież nikogo do niczego nie zmuszę. Mogę ewentualnie zachęcić, ale przecież nie każę nikomu czytać na siłę. Tak samo jest z tempem czytania. Każdy z nas przyswaja określone treści w innym czasie. Nie możemy czytać książek na wyścigi! Ja czytam w takim tempie, a ktoś czyta w innym. I powinienem to zrozumieć, by lepiej mi się czytało. By móc spokojnie czytać, bez żadnej presji. 

 Czytanie jest formą odpoczynku. Przynajmniej powinno być. Opasłe tomiska wymagają czasu, wymagają świadomości. Uwielbiam te moje ,,tu i teraz", sam na sam z książką. Żyję w pełnej świadomości, że nie starczy mi życia by przeczytać wszystkie książki, które bym chciała. Tyle dzieł zostało już wydanych, a stale pojawiają się nowe. Nie chcę uczestniczyć w czytelniczym wyścigu szczurów. Dlatego jestem w stanie czytać książki, które już mają miejsce w moim sercu, kosztem czytania takich, których jeszcze nie znam. Dlatego daję szansę każdej książce...ale jeżeli mi się nie podoba, to po prostu jej nie czytam. 

 Fajnie, gdy pod koniec miesiąca lub roku okaże się, że przeczytałam tyle, na ile postawiłam sobie poprzeczkę. Że przeczytałam 12, 52, 104 lub Bóg jeszcze wie ile pozycji. A co, jeśli nie? Czy jestem przez to gorsza? Czy coś jest ze mną nie w porządku, że w miesiącu czytam zaledwie parę książek...podczas gdy inni kilkukrotnie więcej? Czy nie zasługuję na to, by prowadzić bloga o książkach?

Nauczmy się celebrować książki...tak szybko się kończą...

Na samym końcu chciałabym zaznaczyć, że nie mam na myśli nikogo konkretnego i urażenie kogokolwiek nie jest absolutnie moim celem. Niniejszy post jest wyrazem mojej subiektywnej obserwacji i rozważaniem na temat zaistniałej sytuacji. Nie próbuję nim także usprawiedliwić tego, że sama czasem mało czytam. Mam nadzieję, że podejdziecie do niego z przymrużeniem oka.