Po trochu - Weronika Gogola

Weronika wychowywała się w małopolskich Olszynach, swojej Ojcowiźnie. To tutaj, zajadając draże Korsarz czy gumę Turbo uczyła się świata, uczyła się ludzi. Obserwowała swoistą topografię rzeczywistości, rozwijającą się wieś czy pojawiające się mody: na cappuccino z torebki, ciasto karpatkę pieczone w zielonym piekarniku czy rzekomo niezwykle wytrzymałe naczynia z duraleksu. Każdego dnia marzyła o Jajku Niespodziance czy lodach Panda w niedzielę po kościele. Jej świat oscylował wokół kuzynów, cioteczek, przybranych babć i podwórkowych znajomych. Oraz wokół postaci wyjątkowych dla niej osób, znanych jej z życia czy opowieści, jak ciocia Genia - góralska feministka, malutki wujaszek Władzio który był głuchy i pełnił funkcję lokalnego dzwonnika czy ciotka Samuela, która malowała smutne obrazy i słuchała Hildegardy z Bingen, bo urodziła się w dniu, w którym inna ciotka „się pogubiła”. Mieszkańcy Olszyn odmierzali czas od jednego do następnego bicia kościelnych dzwonów, od śmierci do śmierci. Bo właśnie ona, śmierć, oswojona mniej lub bardziej, jest mianownikiem każdej z historii opowiedzianych przez Weronikę. Przez dziewczynkę z pamięcią absolutną, która zauważyła, że odbiega od reszty...

Bardzo lubię pozycje, które zabierają czytelnika gdzieś wgłąb życia autora. Do chwil, często osobistych, ale niesamowicie kształtujących jestestwo. Do momentów intymnych, lub takich, którymi chcemy podzielić się z całym światem. Opowieść Weroniki Gogoli zabiera nas do jej dzieciństwa, do lat 90, które pod jej piórem ulegają pewnej mitologizacji. Autorka opowiada nam swoje dzieciństwo i dzieje swojej rodziny od dziada pradziada. Opowiada, bo ma to we krwi – każdy niemal Gogola na olszyńskiej ziemi, w stopniu mniejszym lub większym uprawiał gawędziarstwo, więc i ona ma do niego spore skłonności. Weronika to dziewczynka, która jest stamtąd, jednocześnie stamtąd nie będąc. Silnie zakorzeniona, posiadająca jednak rozłożyste konary. Dorasta w Olszynach, ma jednak świadomość swojej inności i tego, że odczuwa i rozumie więcej, inaczej. W społeczności tradycyjnej, w której ludowość jednak ważniejsza jest od religijności, w której nie brak zabobonów czy ludowych podań , mała Weronika fascynuje się zjawiskiem śmierci. Śmierci, która co jakiś czas nawiedza rodzinę, bliższą i dalszą, nawiedza sąsiadów i przybrane cioteczki. Śmiercią, której nikt się nie boi i na którą nawet wielu z utęsknieniem czeka. „Po trochu” to zapis fascynacji autorki zjawiskiem śmierci i jej ewolucja stosunku do niej. Książka, do napisania której bezpośredni impuls stanowiła śmierć taty, a zebranie której miało być dla autorki autoterapią. 

Weronika Gogola w swoim prozatorskim debiucie znakomicie operuje słowem pisanym, jednak jest w jej stylu coś osobliwego. Styl ten jest mianowicie bardzo prosty i bezpośredni. Wedle niektórych – aż za bardzo. Swego rodzaju myślotok o świecie widzianym oczami dziecka. Ja wprost przezeń płynęłam! Język jest prosty, powiedziałabym, że ciut reporterski, ciekawie zamyka otaczającą rzeczywistość. Jest to język wiejski, korzystający z olszańskiej gwary. Z pozoru prosty, a jednocześnie barwny. Na kartach książki język ten ewoluuje i dorasta wraz z bohaterką. Powieść często błędnie interpretowana jest jako zbiór opowiadań. W rzeczywistości jest to powieść oparta na dwunastu strofach ludowej pieśni żałobnej „Żegnam cię mój świecie wesoły”. Każda strofa pieśni to inna historia. 12 wydaje się też mieć tutaj znaczenie symboliczne, być związana z naturą. 12 miesięcy, 12 godzin. 12 to liczba natury, tak jak naturalna w tradycji ludowej jest śmierć...

„Po trochu” to opowieść o tym, jak silne są więzi i jak bardzo nasze korzenie przywiązują nas do ziemi. To historie ukazujące, że do pewnych prawd dojrzewa się właśnie po trochu. Tak jak i po trochu opowiada się historie.

Czy zechcesz przystanąć i przeczytać „Po trochu”? Spokojnie, powoli, po trochu...

Książka "Po trochu" w 2018 roku została laureatką Nagrody Conrada.

W tym samym roku była również nominowana do Literackiej Nagrody Nike.

Tytuł: Po trochu

Autor: Weronika Gogola

Wydawnictwo: Książkowe Klimaty

Data wydania: 2019 (pierwsze wydanie: 2017)

Stron: 180